Πως θέλω τον Πολίτη

Του Βαγγέλη Γρ. Αθανασίου (Ατσαλάκωτος)

Να τελικά το μεγάλο ζητούμενο. Πως θέλουμε στ’ αλήθεια τον πολίτη και πως τον έχουμε καταντήσει σ’ αυτήν την χώρα. Ο πολίτης οφείλει να έχει επίγνωση του ρόλου του. Δεν είναι τυχαίο στοιχείο μέσα στο κοινωνικό σύνολο. Οι φωτιές που ακόμα καίνε δυστυχώς την Εύβοια και την Πελοπόννησο μας απέδειξαν περίτρανα πως ο πολίτης οφείλει να επαγρυπνεί εκεί που η πολιτεία και το κράτος λόγω αδιαφορίας και αναλγησίας αδυνατεί και δεν έχει ορατότητα.

• Οφείλει να οργανώσει και να συμμετάσχει σε τέτοια κύτταρα που να δίνουν το στίγμα ότι ο πολίτης ασχολείται όχι μόνο με τα του οίκου αλλά με ότι τον περιβάλλει, ήτοι εργασιακό περιβάλλον, φυσικό περιβάλλον, πολεοδομικός ιστός, δημόσιοι χώροι, πολιτιστικοί και αθλητικοί χώροι κοκ.
• Οφείλει να απαιτεί οι ζωτικοί του χώροι να είναι λειτουργικοί και ασφαλείς ώστε να παίρνει από τον κάθε χώρο αυτό που έχει ανάγκη και χρειάζεται.
• Ο πολίτης οφείλει να είναι ενεργό κοινωνικό στοιχείο και ο πρωταγωνιστής της καθημερινότητας.
• Ο πολίτης οφείλει να εξοβελίσει την αδυναμία και την παθογένεια.
• Οφείλει να αναθεματίσει την αδιαφορία και τον φιλοτομαρισμό. Άλλωστε είναι το πιο δυνατό στοιχείο μέσα στο κοινωνικό σύνολο ως εκ τούτου πρέπει να είναι σε θέση να περιφρουρήσει τα δικαιώματα του ακόμα και με την ζωή του αν αυτά καταστρατηγηθούν.
• Ο πολίτης πρέπει να είναι άτυπα οπλίτης να έχει το σθένος και τη δύναμη να αντιμετωπίσει δυσκολίες να υπερασπίσει ότι του ανήκει και δεν του ανήκει. Στο έχειν δεν συγκαταλέγεται μόνο η ιδιωτική του περιουσία, του ανήκουν τα δημόσια κτίσματα, το φυσικό περιβάλλον και ότι άλλο αφορά τη ζωή και την αναψυχή του.

Συμμετοχή λοιπόν σ’ ενεργά και ανεξάρτητα κύτταρα σε κινήσεις πολιτών σε κάθε χωριό, σε κάθε συνοικία και σε κάθε πόλη. Αν η πολιτεία αδυνατεί, οι πολίτες οφείλουν να πιέσουν τις άπειρες μορφές κράτους που έχουμε σ’ αυτήν την χώρα, ώστε να λειτουργήσουν ουσιαστικά και μεριμνήσουν στα του οίκου τους, να δώσουν και να θυσιάσουν ότι έχουν προς αυτήν την κατεύθυνση. Ακόμη και αν κάποιοι δεν συνετίζονται να πάρουν κεφάλια.

Ο πολίτης λοιπόν άγρυπνος φρουρός οφείλει να αγαπήσει τον τόπο του και να τον φροντίσει με πνεύμα εθελοντισμού και ερασιτεχνισμού. Με λίγα λόγια με μια ενέργεια που θα πηγάζει από μέσα του και έναν έρωτα και οίστρο για την ζωή και ότι τον περιβάλλει που να μην τον αφήνει σε ησυχία η αγωνία και η διάθεση για προσφορά ούτε να επαναπαυτεί παρά μόνο για να δει το επόμενο όραμα και το πώς θα γίνει το σήμερα ένα καλύτερο αύριο γι’ αυτόν και τις επόμενες γενιές.

Και αυτά ως ελάχιστη οφειλή και τιμή στους νεκρούς της πρόσφατης τραγωδίας που δεν έχει τελειώσει, για να μην πάει χαμένος ο θάνατος συμπολιτών μας που κάηκαν ζωντανοί, επειδή το κράτος εξαιτίας της ανοχής μας έγινε το χάρβαλο που είναι, θύμα της απληστίας εξουσιαστών και λοιπών συνδαιτυμόνων που πιστεύουν ότι ο φυσικός πλούτος αυτής της χώρας προσφέρεται ως καλή βορρά στους πλεονέκτες και όλους αυτούς τους κοινωνικά απροσάρμοστους επιδειξιμανείς και νεόπλουτους που ποντάρουν στην ισοπέδωση των πάντων με μοναδικό γνώμονα το ίδιον όφελος και της ικανοποίησης του υπερεγώ τους.

Μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα πράγματα, αρκεί να το θελήσουμε…

Δείτε το original κείμενο, εδώ